Foto_Fragment

Het  niemendalletje vol drukke patronen sierde haar flanken, haar elegante lange benen, hoog, doch op een veel te kleine mini-fiets. Ze kon er zo van genieten, zo geborgen en vrij, om de briesjes, een beetje schuchter door haar haren te laten mijmeren, zich niets aantrekkend van het gezoem van zijn camera op de achtergrond. Hij fotografeerde immers rustig en vanop afstand. Met zo’n telelens hoefde hij niet eens dichtbij te staan. Het zou dan ook de sereniteit en de fragiliteit van het moment grondig hebben verstoord.  Een frou-frou, dat had ze niet, haar gezicht was open en haar grote groenbruine kijkers helemaal vrij. Af en toe keek ze van tussen de perenbomen uit. Met zoekende,  haast filosofische kijkende ogen, staarde ze knetterend traag bevragend om zich heen en gaf een vertederende wenk toen Flappy, één van haar geliefkoosde konijnen met speelse sprongetjes  over haar uitgestreken zonneplaid bleek te rollen.  Haar glimlach werd meteen een witte tanden reclame. Ze schaterde het proestend uit en even frivool smaakte ze het zout dat de zon haar gaf en likte met haar vinger de miniscule zweetpareltjes die haar wangen glooiend hadden doen glinsteren.

Wat was het toch een onbezorgde zomerdag …

En de trotse, liefdevolle blik aan de andere kant van de lens? Die kwam van haar grootste fan.

En , ook al wist ze het toen lang nog niet, hij had haar in haar eenzaamheid en in alle stilzwijgen echt geadopteerd. Haar fotograaf, haar vader ...

©Angela Taverne         

Goodbye 'Cocooning-White-Female'

De begrafenis, het was een sereen einde aan haar beroemde verslaving. Jeetje, de gedachte alleen al bezorgde haar abrupt weer steile nekharen. De emoties vielen uiteindelijk al bij al wel mee, maar het verwerkingsproces? Nee, dat was zeker geen sinecure. Het was een gemis die ze echt wel alleen zou moeten dragen. Per definitie had ze er ook enkel het raden naar hoe een ander bijvoorbeeld zoiets persoonlijk zou ervaren. Maar laat het een schrale, ijle troost wezen, dat het een dilemma is waar je niet eens hoeft over na te denken. Dat wist ze nu wel zeker, het keerpunt komt gewoon vanzelf. Jaren en jaren had ze zichzelf meermaals die verscheurende vragen gesteld. Waarom was ze daar toch ooit aan begonnen? Hoelang zou ze nog op haar vieze uitnodigingen ingaan? Wanneer zou ze ermee stoppen? Zou het haar lukken? Is het moord of niet? Tergende vragen waren het, maar er kwam niet meteen respons. Althans toch geen duidelijk signaal waar ze eigenlijk toch wel stiekem op had gehoopt. Tja, wat moest ze er dan mee aanvangen? Vraag wederom vraag sleten de jaren en het ging zo door tot ze opeens het knagende, ongewisse, gewoon in een keer echt wel verrekt beu was. De laaiende furie die ze nu had gevoeld, was de aanzet geweest om nu definitief afscheid te gaan nemen. Het zou een harde dobber worden, maar het stond als een paal boven water dat het lijk nu zonder enige twijfel uit de kast mocht gaan vallen. Geen getalm meer, maar koelbloedig doorzetten! Alle 'imaginaire' knopjes uitschakelen, 'no more breaks', geen stop, geen 'replay', maar de impuls gedecideerd toelaten en die stinkende troep voorgoed wegblazen. Vastberaden als ze was vertrok ze met veel lef en zonder toeschouwers naar hun laatste ultieme date.

Ze arriveerde er zoals steeds, schoon en strikt op tijd, terwijl 'Cocooning-White-Female' haar al schuchter en vol luchtige verwachtingen verleidelijk lag op te wachten. En net toen ze de gesofisticeerd gerolde dame voorzichtjes en slapjes tegen haar gouden randje zoende, leek haar ranke, strakke, wit, gesoigneerde geklede lijfje onderaan ineens een gekarameliseerde kleverige substantie los te willen laten. Ze besefte het wel heel goed, hoe ferm zij in een fractie van een seconde steeds zo aanhankelijk verbonden waren. Ze werd het dan ook meteen gewaar hoe sterk die nectar wederom was en hoe de 'white lady' er zonder problemen voor kon zorgen dat haar lippen heel angstvallig en bedelend in verslaving aan de hare bleven hangen. Mmm, de herinneringen. De gedachten, de stroom aan jaren van het schijnbare pure genieten samen met mijn 'Cocooning-White-Female' maakte de beslissing naar de nicotine stop nu toch wel gruwelijk wreed. Maar lief en zwijgzaam als de 'lady' was, zou ze het wel lijdzaam ondergaan want ze wist best ook wel hoeveel van haar zusjes reeds in kronkelende rook waren opgegaan. 'Cocooning-White-Female' kon dan wel teren op wereld vermaarde 'roots' en de reputatie hebben van een meest venijnige lokker te zijn, maar toch besefte ze als geen ander wie hier echt de meester was. Die 'lady' was een entertainer zonder eigen leven en daarmee immers gedoemd tot gehoorzaamheid. Hoe graag ze nu wou domineren of niet, haar uitgebalanceerde schoonheid zou hun ritueel nimmer kunnen redden. En zodoende, nietsvermoedend dat dit haar laatste 'accompagnerende' gala zou zijn, hebben ze elk trekje nog intens en zwoel kunnen walsen. Net zolang tot haar gouden randje het steeds warmer en warmer kreeg en ze uiteindelijk elegant in haar eigen 'tristesse' dansend bezweek.

Rookstop

Goodbye 'Cocooning-White-Female', stiekem witte pauze fee.

©Angela Taverne